Blog

Have a seat #2 στο Αποστακτηριον με τον Δημητρη

Επειδή πιστεύω πολύ στο ”τις νοστιμιές αξίζει να τις μοιραζόμαστε” και πάντα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για αυτό, αποφάσισα να δημιουργήσω αυτή τη στήλη στο eating around, όπου θα παρουσιάζω κάποια μαγαζιά παρέα με έναν φίλο ή φίλη. Θα διαλέγω, δηλαδή, κάποιον καλοφαγά, που δεν έχει επαγγελματική σχέση με το φαγητό, θα μοιράζομαι μαζί του νόστιμες στιγμές σε κάποιο εστιατόριο/ζαχαροπλαστείο/καντίνα/whatever και μετά θα σας ενημερώνουμε μαζί για όσα απολαύσαμε. Μπορεί να συμφωνούμε, μπορεί και να διαφωνούμε.

Το Have a sEAT θα είναι κοντά σας σε ανύποπτη στιγμή!

Στο #1 φάγαμε σούσι με τη φίλη μου τη Μαρούλα, ενώ στο #2 σάς έχω γνήσια ελληνική κουζίνα με φινετσάτο κήπο για νόστιμες καλοκαιρινές βραδιές, μακριά από την πολύβουη πόλη.

Νομίζω, αυτές τις sEATs δεν θα τις δίνω τυχαία, θα προτιμούσα το κάθε μέρος και το κάθε είδος φαγητού να ταιριάζουν με τον κάθε φίλο. Έτσι, θα δημιουργούνται πραγματικά όμορφες εμπειρίες και στο άκουσμα της λέξης ”Αποστακτήριον” θα θυμάμαι τον Δημήτρη – εκτός από το εξαιρετικό τυροπιτάρι! Και εκτός του ότι στο άκουσμα της λέξης ”Δημήτρη” θυμάμαι ένα εκατομμύριο υπέροχα πράγματα!

Ο Επίκουρος είχε πει: ”Θα πρέπει να βρούμε με ποιον θα φάμε και θα πιούμε, πριν βρούμε τι θα φάμε και θα πιούμε.”, μια διαχρονική σοφία, που ταιριάζει απόλυτα με αυτήν εδώ τη στήλη. Κάποια μέρη ίσως δεν ήταν τόσο όμορφα, αν δεν τα εξερευνούσαμε με καλή παρέα. Κάποια φαγητά ίσως δεν ήταν τόσο νόστιμα, αν δεν τα μοιραζόμασταν μπουκιά-μπουκιά με τους αγαπημένους μας. Μήπως αυτό που μετράει είναι μια χορτάτη ψυχή;

Καλά, άσε τις αμπελοφιλοσοφίες για αργότερα, που θα έχεις γεμάτο στομάχι. Εγώ είμαι εδώ, για να σου δείξω πώς να το γεμίσεις με τα καλύτερα. Το Αποστακτήριον στη Ν. Ερυθραία, ας πούμε, είναι μια πολύ καλή περίπτωση. Με το που ακούς Ν. Ερυθραία, δεν πάει το μυαλό σου σε κάτι πιο… εξοχικό; Από όποια περιοχή της Αθήνας κι αν είσαι, αξίζει να πας εκεί στα βόρεια, με την ωραία δροσούλα και τους ωραίους ανθρώπους. Εκεί το μέρος, γενικά, διαθέτει υπέροχες, καταπράσινες πλατείες με ωραία μαγαζιά για κάθε ηλικία και γούστο. Σε μία από αυτές – παλιά λεγόταν πλατεία Τσακπίνη, γιατί ο Τσακπίνης με τ’όνομα διέθετε μια ωραιότατη οικογενειακή ταβέρνα, που πολλοί κάτοικοι είχαν κάνει στέκι – βρίσκεται εδώ και 6 χρόνια το αγαπημένο, πλέον, Αποστακτήριον. Ναι, είναι η ίδια ταβέρνα που παλιά είχε ο Τσακπίνης, οπότε καταλαβαίνετε ότι η επιτυχία και η νοστιμιά βρίσκονται στα θεμέλια. Αν κάποιος πιστεύει στη θετική ενέργεια και στο ότι τα ντουβάρια μπορούν να κουβαλούν καλά πνεύματα, τότε το Αποστακτήριον ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Στα συν, βάλε και την παρέα της Μάο – η γάτα που είναι μεγαλύτερη κι από την όρεξή σου!

Πήγαμε ένα βραδάκι με τον φίλο μου τον Δημήτρη, στην πανσέληνο του Ιουλίου. Ο Δημήτρης είναι συντάκτης, γνωριστήκαμε πριν 3 χρόνια και κάτι σε ένα επαγγελματικό event κι από τότε είμαστε αχώριστοι, έχω πολλές ιστορίες να σας διηγηθώ μαζί του. Ο Δημήτρης με έχει βοηθήσει πολύ – προσωπικά και επαγγελματικά – με το να με συμβουλεύει, να με εμψυχώνει, να μου λέει ψύχραιμα την άποψή του για διάφορα θέματα που με απασχολούν και πολλές φορές με ”πνίγουν”. Είναι πιο αντικειμενικός και λογικός από εμένα, ζυγίζει καλύτερα τις καταστάσεις και έχει την ικανότητα να εξετάζει σφαιρικά ένα θέμα σε πολύ λίγο χρόνο – όσο μου παίρνει εμένα για να τα κάνω όλα λίμπα.

Τον Δημήτρη τον θαυμάζω για πολλά πράγματα και ένα από αυτά είναι και ο τρόπος γραφής του, η ικανότητά του να συνδυάζει σε ένα κείμενο το χιούμορ με τη σοβαρότητα και μάλιστα σε άπταιστα ελληνικά – κάτι που δεν συναντάς εύκολα στον χώρο των συντακτών, χρειάζονται όλοι επιμελητή. Ο Δημήτρης έχει μεγάλη εμπειρία και ως επιμελητής, κι εγώ νιώθω πάντα μια έλξη από ανθρώπους που ξέρουν να χειρίζονται καλά τη γλώσσα και να παίζουν μαζί της και να σε καθηλώνουν με την γραφή τους. Κείμενά του, τον τελευταίο καιρό, βρίσκουμε και στο Andro.gr.

Βασικά, με τον Δημήτρη περνάω καλά όπου κι αν πάω, ακόμα και στο χειρότερο μέρος εμείς θα το διασκεδάσουμε, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε την τύχη να βρεθούμε σε έναν υπέροχο και δροσερό κήπο με καλομαγειρεμένο ελληνικό φαγητό και με μια χαμογελαστή και φευγάτη οικοδέσποινα, που μας έφτιαξε ακόμα περισσότερο το κέφι!

Η Ζωή αποφάσισε να ανοίξει αυτό το εστιατόριο, πριν 6 χρόνια, παρέα με τον άντρα και τον αδελφό της, ενώ προερχόταν από τελείως διαφορετικό χώρο. Ήταν πολύ δύσκολα στην αρχή, όπως μας είπε, και στην πορεία υπήρχαν διάφορα σκαμπανεβάσματα, αλλά δεν τα παράτησαν. Η Ζωή είναι εργατική, δραστήρια, κεφάτη, καλαίσθητη και έξυπνη – γιατί να αποτύχει;

Όλο το μενού το επιμελείται η ίδια, βοηθάει και η μαμά της, καθώς και οι μάγειρες, φυσικά, που έχει προσλάβει, αλλά κατάλαβα ότι η επιτυχία τους βρίσκεται στο ότι το φαγητό μοιάζει σπιτικό, σαν να σου έκανε το τραπέζι η οικογένεια στο σπίτι τους. Απλές και παραδοσιακές συνταγές μπλέκονται με διάφορες τσαχπινιές, που κατεβάζει το μυαλό τους, και προσφέρουν πιάτα που θα θυμάσαι για πάντα. Φυσικά, αν δεν είχαν καλές πρώτες ύλες και σωστό μαγείρεμα, δεν θα διαρκούσε αυτή η επιτυχία. Αν με ρωτάς, δηλαδή, να σου πω ένα μόνο πράγμα που ξεχώρισα και θέλω να μοιραστώ, είναι ότι τα τηγανητά τους είναι άψογα, από κάθε άποψη. Φαίνεται ότι τηγανίζουν σε καλό λάδι, δεν είναι καθόλου βαριά και δεν σου μυρίζουν περίεργα. Αυτό για εμένα ήταν αρκετό, δεν έχει σημασία αν δε μου άρεσε η μαρμελάδα κορόμηλο, που συνόδευε τις τυροκροκέτες, αυτά είναι γούστα.

Στο Αποστακτήριον θα φας τίμιο ελληνικό φαγητό σε πολύ καλές τιμές και μπορείς να πεις ελεύθερα την άποψή σου στους ιδιοκτήτες και το ευγενικό προσωπικό. Τι άλλο να θέλει κανείς από ένα εστιατόριο;

Πιο συγκεκριμένα, για όσα δοκιμάσαμε, διάβασε λίγο τον διάλογό μου με τον Δημήτρη στο messenger, στον παραδίδω αυτούσιο:

Εμμανουέλα: πότε θα πάμε να φάμε ξανά τυροπιτάρι κάτω από τη δροσιά;

Δημήτρης: άσε με, τι τυροπιτάρι ήταν αυτό! πώς το χε κάνει; ήταν τηγανητό, αλλά τηγανίλα μηδέν.

Ε: αχ αυτή η απλή, αγνή προστυχιά! γενικά, τα τηγανητά τους είναι σούπερ, πουθενά βαριά λαδίλα. Ήταν τραγανό και με λίγο τυρί μέσα, όπως μ’αρέσει

Δ: Γιατί, οι μπακαλιαροκεφτέδες;!

Ε: τελικά, εγώ δεν έφαγα μπακαλιαροκεφτέ, θυμάμαι μόνο ότι τους καταβρόχθισες μονομιάς

Δ: βλακεία κάναμε που δε ζητήσαμε άλλη μια μερίδα, την άλλη μέρα το πρωί μετάνιωσα

Ε: κι εγώ το μετάνιωσα για το τυροπιτάρι, βασικά ήθελα να πάρω κι άλλο για το σπίτι! αχ κι εκείνους τους τυροκεφτέδες, με το καπνιστό τυρί

Δ: εντάξει, εγώ το’χω και πιο κοντά, πετάγομαι και παίρνω, άμα λάχει

Ε: άμα το κάνεις αυτό, μην μου το πεις, δεν θέλω να ξέρω και να ζηλεύω, δεν ξέρω αν θα το διαχειριστώ. Θύμησέ μου τι μαρμελάδα είχε με τους τυροκεφτέδες, κορόμηλο;